Er is stilte als wij niets meer zeggen en er is een andere stilte: als onze gedachten zich
ontspannen en wij ze loslaten en stil worden. Beide lijken van buitenaf hetzelfde, maar er is een fundamenteel verschil.
Voordat wij praten, wisselen wij ook uit. Al die vele gedachten die aan een woordkeuze vooraf gaan zijn heel krachtig en worden door andere mensen zeker opgemerkt.
En daarom is het zo belangrijk dat onze gedachten overeenstemmen met de woorden die wij hiervoor gebruiken.
Doen wij dat niet dan vertroebelen wij het communicatieve veld dusdanig dat wij niet meer begrepen worden.
Degene die luistert is aan het overleggen wat wij eigenlijk willen zeggen, omdat hij een andere impuls opvangt dan het woord dat wij daaraan hebben gekoppeld.
Tenslotte voedt het communiceren niet meer maar wordt het een onbevredigende speurtocht die nergens eindigt.
Gedachten komen tot leven
Bij het praten blazen wij de gedachten onze adem in en brengen deze tot leven. Dus de energie van de gedachten wordt in een mooi kleed gehuld dat de inhoud omschrijft.
En deze sturen wij, door te praten, op aarde waar ze probeert gelijkgestemden te vinden. Gelijke gedachten vinden elkaar altijd en tegenovergestelde gedachten stoten elkaar af.
Om een gezonde en voedende uitwisseling plaats te laten vinden moeten dus de gedachten in harmonie zijn met het woord. Wat wij zeggen moet dus authentiek zijn aan wat wij denken. Het woord zelf is alleen de verpakking, de vorm of het transportmiddel dat energie op aarde brengt.
Alles wat we zeggen moet waar zijn maar niet alles wat waar is moeten we zeggen.
Ademen is denken
Onze echte uitwisseling onderling is non-verbaal en niet aards. Alles wat wij denken is
verbonden aan het grote mentale veld waarmee iedereen constant aan het uitwisselen is. Dit
loopt synchroon met onze ademhaling en is net zo essentieel als deze.
De aandacht moet dus op het evenwicht tussen denken en praten liggen. Alleen maar denken
en niets zeggen is niet sociaal. En alleen maar praten zonder echt te luisteren ook niet. Het
gaat om de balans van beide.
Een andere stilte
In deze balans leeft een andere stilte. Je zou het ook de leegte kunnen noemen of het niets. De stilte die hier is heeft helemaal niets meer met gedachten te maken. Die kunnen hier niet komen. Hier is de vrijheid van gedachten, van conditionering en structuur. Hier is niets en misschien is het ook daarom dat wij ons niet erg uitgenodigd voelen om er te zijn.
De poort naar wijsheid
Hier in het niets, in deze stilte vindt een heel ander soort van uitwisseling plaats. Hier is de poort naar wijsheid. En deze is altijd open als wij er aandacht aan geven. Aandacht geven aan het niets, de stilte in ons.
Dan kunnen wij die liefdevolle en alles wetende stem pas vernemen, die net als een zachte bries langs ons heen komt.
En als we haar opmerken zullen we ook herkennen dat ze nog voor elke gedachte in ons aanwezig is en dingen laat weten die nu
belangrijk zijn om te weten. Dit is onze intuïtie, de uitwisseling met ons Hoger Zelf, met het Universum, met God.
In onze adem is dit de ‘pneuma hagion’ de heilige adem of Geest. Het kostbaarste en meest voedende deel van een ademtocht. Vanuit hier ontvangen wij alles wat wij nodig hebben, altijd in de juiste hoeveelheid.
Als we diep inademen voelen we dat we nog met iets meer dan alleen maar met zuurstof verbonden zijn.
Mijn geest is stil
Het is de kunst om op een simpele en eenvoudige manier tot de balans te komen en hier zijn behoorlijk veel oefeningen voor. Leren mediteren draait volledig hierom. Wat mij altijd helpt om de innerlijke geluiden tot rust te brengen is de volgende zin: Mijn geest is stil.
De natuur is ook een schitterende leermeester. Bij een bezoek in een bos bleef ik midden op de weg staan. Ik kon geen stap meer verzetten omdat mijn voeten zo zwaar als beton werden en ik kon ze niet meer optillen. Dus bleef ik met al mijn niet ophoudende innerlijke discussie staan en luisterde. Er was niets, geen vogel, geen geritsel, niets.
In plaats van gewoon rustig te staan en te luisteren probeerde ik toch met mijn wilskracht deze rust te verbreken, tenslotte ben ik de baas. Maar het voelde zo verkeerd en ik deed het niet.
Hoe vaak heb ik het wel gedaan? Hoe vaak heb ik het zwaard genomen en deze rust doorgeslagen?
En waarheen heeft mij dat gebracht ?
Naar meer ervaringen, dat wel. Maar de lessen die ik had moeten leren zijn daardoor niet minder geworden.
Vastgezet in de natuur stond ik dus midden op die weg in het bos en liet vol overgave gebeuren wat zich wilde openbaren. Er kwam rust in mij, de bomen werden groter en sterker, de kleuren krachtiger en ik voelde mij ontzettend klein worden en geborgen en opgenomen in een veld dat op mij aan het wachten was.
De ultieme uitwisseling
Deze stilte is iets heel bijzonders.
Als je stil kan zijn met gelijkgestemden dan stimuleert dat de kracht in jezelf heel sterk en er vindt een ultieme uitwisseling aan energie plaats.
Hierdoor wordt je zelfverzekerder, krachtiger en moediger om jezelf te laten zien.
Wordt stil en luister naar binnen, luister geduldig naar je hart en weet dat je alles te horen krijgt wat echt van belang is en jou in je ontwikkeling bevordert.
Zoek niet naar extra informatie over dingen, laat ze liever naar je toekomen.
