De persoonlijke bewegingsvrijheid is een absolute noodzaak voor onze ontwikkeling.

Deze vrijheid bevindt zich onder andere in ons mentale veld, dat wil zeggen in ons denken en de woorden die we hiervoor kiezen.

Ze weerklinkt in onze spraak en onze stem, de pauzes die we maken en de stilte. Op dit gebied hebben we absolute vrijheid nodig om zelfstandig te kunnen denken en vrij te kunnen ademen.

Een heilige ruimte

We leggen dit vrije veld als een aangename cirkel om ons heen en trekken zo een grens naar andere mensen. Hier kunnen we onszelf ontdekken, hier vindt zelfreflectie plaats en doen we kennis op door onze ervaringen.

Deze cirkel is een soort heilige ruimte die alleen wij onderhouden en beschermen kunnen. En net zoals wij de grenzen van andere mensen respecteren, verwachten wij hetzelfde van hen. Maar dit kunnen alleen die mensen doen, die zich bewust zijn van hun eigen cirkel.

Mensen die zich niet bewust zijn van hun kosmische eigenheid overschrijden altijd onze grens, bewust of onbewust. En wij reageren daarop voornamelijk door ons terug te trekken en onze cirkel strakker en kleiner te maken. Hoe vaker we dit doen, hoe nauwer hij wordt en hoe meer wij onszelf opsluiten totdat we mentaal onbeweeglijk worden en niet meer vrij en onafhankelijk kunnen denken.

Onder het motto: we zijn tolerant en iedereen mag maar doen, gedraagt het zich als een uitgerekt elastiekje, waarna wij oplossen in het grote mentale veld. Met als gevolg dat wij dan denkpatronen van de massa overnemen, zonder ons bewust te worden van onze eigenheid.

Omvat je hele cirkel

Het is dan ook niet ongewoon dat wij gegrepen worden door een gevoel van machteloosheid in het denken. Dit is een heel onaangenaam gevoel en maakt ons ontevreden en ongelukkig. Afleiding werkt maar zo lang, totdat iemand plotseling keihard tegen onze grenzen aanloopt dat een ontwaken dan onvermijdelijk is.

Ons systeem escaleert en na deels kwetsende woordenwisselingen met mensen die we eigenlijk niet pijn wilden doen, komen wij weer tot bezinning. Wij herkennen hoe sterk anderen zich in ons systeem gehackt hebben. De scènes in ons hoofd herhalen zich voortdurend waarbij wij elkaar nare gedachten sturen.

Wij moeten daarmee direct ophouden. En dat doen wij als wij onze cirkel accepteren en hem terugbrengen naar een grootte die voor ons comfortabel is. Wij hebben het recht om onze eigen ruimte op te eisen en nee te zeggen! Hoe eerder, hoe beter.

Als we dat niet doen, vuren andere mensen hun energie zo lang op ons af tot wij eindelijk wakker worden en pijnlijk beseffen dat wij in ons zelfstandig denken volledig in slaap gevallen waren.

Geen slaapliedjes meer

Het succesvolle slaapliedje dat wij voor iedereen verantwoordelijk zijn, dat wij de mensheid moeten redden, dat wij belangrijke offers voor de samenleving moeten brengen, dat wij voor alles en iedereen tolerant moeten zijn werkt niet meer in de nieuwe tijd.

Vrijheid en tolerantie eindigen daar waar de grens wordt overschreden. En het is uitsluitend aan ons om te bepalen waar en wanneer dat is. Wij moeten haar beschermen en de cirkel om ons heen dusdanig vergroten, dus niet valselijk verkleinen!

Wij alleen kennen onze ware grootsheid, wat ons als wezens kenmerkt en in welke richting wij ons mentaal willen bewegen. Vervolgens moeten wij ook in actie komen, met alle gevolgen van dien, want anders gebeurt er niets op aarde en concretiseert zich niets in ons leven.

Respecteer je grootte

En dit is relatief nieuw, want we hebben nog niet geleerd onze persoonlijke grens te respecteren en te verwoorden, laat staan er concreet naar te handelen.

Het wordt tijd, eigenlijk is het een onvermijdelijke noodzaak, dat wij onze cirkel uitbreiden tot zijn oorspronkelijke omvang. Wij zijn geen barbaren als wij laten zien uit welk hout wij gesneden zijn, en eerlijk aangeven wanneer iets ons niet bevalt of teveel wordt. Kortom, wanneer wij onszelf liefdevol in ons gehele zijn accepteren, dus de natuurlijke cirkel om ons heen beschermen.

Denken heeft vrijheid nodig, verse lucht en stilte, zodat wij onze innerlijke stem, onze intuïtie, kunnen waarnemen. Want alleen dan kunnen wij ons wezen ontwikkelen en elkaar herkennen en inspireren.

Bloemen in de tuin van God

Hoewel we uit dezelfde bron komen, zijn we niet gelijk en dat is ook niet de bedoeling. Gelijkheid verwijst naar het recht om je persoonlijke eigenaardigheden in de binnenste cirkel te leven.

Het  Vissentijdperk hebben wij achter ons gelaten en we bevinden ons nu in het begin van het Watermantijdperk, waarin veel nadruk gelegd wordt op onze individualiteit. En deze kunnen wij  alleen herkennen als wij onze grens bewaren en ons zelfstandig denken als een instrument in ons leven gaan gebruiken.

Onze cirkel vertegenwoordigt de innerlijke balans en tegelijkertijd de balans met onze omgeving en de kosmos. Alleen in dit evenwicht kunnen we ons ontplooien. Dit komt overeen met de bloesem van een bloem, de bloemblaadjes die stralen; de bloemstengel zit vol stuifmeel en de heerlijke geur nodigt uit om te genieten van het zijn.

Wij zijn een uitdrukkingsvorm in de tuin van God die vrede, liefde en licht wil brengen. Ieder in verbinding met zijn eigen bloem en in het bijbehorende deel ervan; met zijn eigen soort en toch allemaal in één tuin waar God ons allen het water des levens schenkt.