Knetterende spanning hangt in de lucht, het nieuwe jaar roept ons, wij zullen komen. Onze gaven en talenten zijn nodig en wij mogen onze creativiteit op aarde verankeren.

Deze oproep geldt voor ons allemaal, want iedereen draagt een wezenlijk stuk in zich dat van belang is, hoe onbeduidend klein het ook lijkt te zijn.

Vorig jaar hebben we ons van het kikkerdril losgemaakt. Wij konden duidelijk herkennen dat ons geen prins zal redden, en dat niemand voor ons de hete kastanjes uit de vuur haalt.

Wij moeten dit wel zelf doen, want het behoort tot de eigen verantwoordelijkheid in het Watermantijdperk om als een individuele, onafhankelijke en vrije eenheid te bewegen.

Tot nu toe konden wij ons altijd heel goed oriënteren op ons gevoel , maar ook hier heeft intussen een verschuiving plaatsgevonden. Onze wijsheid is nu doorslaggevend, waarbij gevoelens min of meer de rol van de adviseur hebben ingenomen.

Waar gaat de reis heen?

De grote vraag is natuurlijk waar gaat de reis dit jaar heen. En ik begin weer met wat Friedrich Weinreb over de som van het jaartal 2022, de zes, schrijft:

 “Het is een verbindend haakje, iets dat twee aparte dingen samenbrengt. In plaats van het cijfer 6, kunnen we ook het woord en gebruiken. De mens verbindt hemel en aarde, hij verbindt er alles mee wat in tegenstelling lijkt te zijn, hij kan leven en dood met elkaar verbinden. Hoe ontzaglijk groot is zijn mysterie! Daar ligt de zin van zijn leven. Hij verbindt het kleinste, het allerkleinste, het meest waardeloze van het alledaagse leven met de grootste vorst van de hemelse heerscharen. De mens is belangrijk omdat alles hem nodig heeft op de weg naar eenheid. Hij brengt scherven van verbrijzelde vaten samen, hij houdt het huis van God bijeen.”

En hoe doen we dat als mensen, hoe verbinden wij de tegenstellingen? Het antwoord is eenvoudig, maar niet onmiddellijk voor de hand liggend: we moeten van onszelf houden, dat is alles. Als wij werkelijk van onszelf houden, met alles wat bij ons hoort, zelfs de niet zo mooie kanten, dan nemen wij verantwoordelijkheid voor onszelf. Wij verzorgen en beschermen onszelf, volgen de innerlijke roep, doen wat echt goed voor ons is en wat ons vreugde geeft. Onze levensvreugde in daden omzetten, dat is precies wat de hemel en aarde van ons wil.

Hunkerend naar liefde

De Liefde is onze belangrijkste voedingsbron en in de kindertijd doen wij ook alles daarvoor. We geven zelfs de bewuste verbinding met ons Hoger Zelf er voor op. We verdraaien, buigen en verwringen ons naar de eisen van onze ouders. Het hoofddoel is om gezien en geliefd te worden. Hunkerend naar liefde aanvaarden wij de ouderlijke patronen en daarmee begint onze reis door de mist, totdat we weer ontwaken en ons ervan beginnen te bevrijden.

Dit jaar worden we naar het punt begeleid waar wij ooit begonnen zijn ons zelf te verdraaien, verbuigen en verwringen. Want op dat moment zijn we verwijderd geraakt van ons eigen licht en verdwaald in de duisternis, en die kan alleen worden opgelost door beter ernaar te kijken. Dus gaan we er nogmaals heen en nemen een kijkje.

Onze moeder

Hoe hebben wij onze moeder als klein kind waargenomen? Wat moesten wij doen of zeggen zodat ze al haar zorgen voor een ogenblik kon vergeten en gelukkig was en ons zag?

Wanneer heeft zij ons haar liefde gegeven en welke beslissing voor een bepaald gedrag moesten wij daarvoor nemen? Wat moesten we doen om haar liefde en aandacht te krijgen? Want hoe minder we daarvan hadden, hoe meer we ons zielsmatig aan haar vastklampten.

In de loop van ons leven hebben wij natuurlijk geleerd om bepaalde omstandigheden te begrijpen, maar zielsmatig zitten wij nog steeds ergens in het net vast, dat wij ooit over onze moeder hebben uitgegooid. En dit zorgt ervoor dat wij de omstandigheden herkennen, maar ze toch niet veranderen.

Stiekem draait het kinderprogramma nog steeds op de achtergrond. De ouders zijn intussen vervangen door de leraren, de partner, de werkgever, de overheid, enz. die ons allemaal aandacht en liefde verschuldigd zijn. Maar als wij alleen maar in de buitenwereld strijden zonder ons vroegere besluit te wijzigen, waarmee wij ons kinderprogramma zijn gestart, dan knippen wij het gras met een schaar en zijn verbaasd dat het weer groeit. Een totaal onnodige energieverspilling.

Het liefdesbesluit

Nu moeten wij doordringen tot de beslissing die wij toen genomen hebben. Want elke beslissing die wij nemen, op welke leeftijd dan ook, is een klein onafhankelijk veld dat streeft naar realisatie op aarde en dat zich uiteindelijk verwerkelijkt.

Welk besluit hebben wij als kind genomen om onze moeder een plezier te doen? Was het misschien: ik moet snel spreken, dan zal ze me toelachen en me zien. Of ik moet me klein maken, zodat ik niet opval, niet tegenspreken, gehoorzaam zijn, de mond houden en slikken. Welke beslissing van jou trok haar aandacht?

Aan jou wordt nu gevraagd om dit te veranderen, bijvoorbeeld: ik hoef niet te spreken, ik mag ook zwijgen. Of, ik mag me uitbreiden, mijn hele wezen is gevraagd, of ik mag mijn mening vrij uiten, mijn licht is mooi, ik mag stralen en mezelf laten zien. Het is als een mantra die in ons komt, zodra we in het oervertrouwen gaan en ons innerlijke kind op schoot nemen. Alles is goed.

Oervertrouwen

Het oervertrouwen dat wij gewild zijn door de hemel en vreugdevol gedragen worden door de aarde.
Het oervertrouwen dat wij volmaakt en goed zijn en ons op aarde mogen verankeren.

We mogen onszelf laten zien in onze heelheid, ook met onze schaduwkant, want die hebben we allemaal, niemand van ons is volmaakt. Als we met liefde naar onze schaduw  kijken, lost die op. Als we blijven doen alsof we geen schaduwkant hebben, blijven we erin gevangen.

We hoeven niemand langer te plezieren, alleen maar omdat we daarmee (onbewust) op een schouderklopje van de moeder hopen. Of voorzichtig en tactisch door het leven sluipen voor wij iets kunnen mededelen. Als we desondanks innerlijke weerstand voelen en eerst allerlei andere dingen gaan doen voordat we daadwerkelijk toe komen aan wat we wilden doen, dan draait het kinderprogramma nog steeds op de achtergrond.

Moeder vraagt

De Grote Moeder vraagt nu om het kinderprogramma uit te zetten, want zij heeft onze gaven, talenten en creativiteit nodig.

Deze planeet heeft ons nodig, het heeft onze levensvreugde nodig, onze kracht en de moed om aan onszelf trouw te blijven. Wij zijn de schakel tussen hemel en aarde en de hemel wil met de aarde communiceren – door ons!

Van jezelf houden en trouw zijn aan jezelf hoort bij de uitgangspositie op deze planeet. Toegegeven, het begin was een beetje ongelukkig, maar dat kunnen we nu rechtzetten door in ons oervertrouwen te gaan. Het vertrouwen dat de aarde blij is met onze aanwezigheid en met ons wil samenwerken.

En dat we vele malen machtiger zijn dan we dachten. Wij zijn grote en mooie kosmische wezens van licht die een aardse ervaring doormaken. Een jaar van grote nieuwe uitlijning staat ons te wachten en we stappen er nu met onze heelheid in.

  Klik hier voor je persoonlijke geboortehoroscoop