Mijn vriendin Mellie

Zondag, 10 mei 2009, Moederdag – mocht ze dan eindelijk vertrekken. Nog precies 3 weken en ze was, mede dankzij haar uitstekende zorg voor haar lichaam, 101 jaar geworden. Mellie en ik kwamen zo’n 10 jaar geleden samen en raakten bevriend. Ze vroeg mij ooit of ik een keer iets over haar zou willen schrijven en dat wil ik nu doen.

Mellie & Heidrun
Mellie & Heidrun

Nadat ik Mellie in een droom ontmoet had, zocht ik haar een tijdje later in Bussum op. Zij begreep direct de betekenis van een samenkomst die op zo’n manier tot stand werd gebracht en kalmeerde mijn innerlijke onrust en onzekerheid.
Mellie en haar huis waren oud, alles wat ik zag had een verhaal. Ik zie nog de theepot op haar tafel staan, die al zo vaak gebroken en weer gerepareerd was dat ik mij amper kon voorstellen dat hij niet lekte. Zij lachte en zei dat er heel lieve mensen voor zorgden. Er was een bijzondere warmte in dat huis waar men een eigen plekje kon vinden en waar het toegestaan was, ja zelfs gewenst was, om de tijd even te verlaten. Overal lagen stapels papier, boeken, brieven en notitiebladeren en ik dacht vaak dat ik mij in een soort werkkamer of laboratorium van een groot gedachtekasteel bevond. En dat was mijn wereld. Een keer, soms zelfs twee keer in de week ging ik naar haar toe.

Wij maakten wandelingen, liepen naar de supermarkt of zaten in haar huis of tuin met een heerlijk kopje kruidenthee. Naar de supermarkt was trouwens een flinke wandeling wat Mellie als haar vanzelfsprekende, dagelijkse conditieoefening beschouwde. Het lichaam moest en zou bewegen, anders werd het lui, zei ze. Oprecht toegegeven was ik soms wel erg blij als ik ergens een bankje zag staan. Zij dacht het zelfde en bij het zitten begon ze voor haar inmiddels toch iets ouder wordend lichaam van 92 jaar te verontschuldigen. Lachend zei ik met mijn toenmalige 36 jaar, dat haar lichaam perfect was en ik heel graag wilde zitten en dat zij mij nu een plezier deed.
Op Valentijnsdag 2003 zaten wij weer op een bankje in Bussum. Het was buitengewoon warm op die dag en de zon scheen op ons gezicht. Wij genoten van deze eerste warme stralen van het jaar en het was toen dat wij samen voor het eerst de aarde verlieten en onze eerste reis gingen maken. Toen wij terug kwamen keken wij elkaar aan, lachten en wisten allebei dat dit absoluut niet de eerste keer was dat wij samen aan iets werkten.

Mellie was voorzichtig met vriendschappen sluiten. Ze taste met veel respect en afwachting de andere af. En pas als ze het gevoel had dat het wel goed zat, begon ze zich voor de ander te openen en wilde meer over het leven en de ervaringen van de ander weten. Ze kon zich in mij herkennen en bewonderde mijn kracht en temperament en ik haar rust en vredige uitstraling. In de tijd die wij hier samen hadden, voerden wij talloze gespreken en maakten vele reizen waarmee wij onze kennis uitermate verrijkten. Ze schreef daar dan meestal iets over in de kaarsvlam en op een dag stelde ze voor dat ik ook voor haar tijdschrift zou schrijven. Zo liet ze mij stukje voor stukje dichter bij haar en haar werk komen, wat mij veel zelfvertrouwen gaf en waarvoor ik haar dankbaar ben.

Soms nam ik haar mee naar ons huis en bleef ze logeren. Wij hoefden dan nooit een wekker te zetten, zij begon te zingen als ze wakker was en ze had een goede stem. Ik moet nu nog glimlachen over haar bijzondere manier om de andere te laten weten dat ze er is. Rond die tijd zei ze dat de aardemoeder haar had los gelaten en terwijl ze nog absoluut niet bereid was om te gaan voelde ze dat het einde van deze reis in zicht was.

Mellie & Heidrun
Mellie 2005

In 2005 hebben wij samen nog lezingen in Tiel gehouden maar dat werd te veel. Het koste Mellie veel energie om in de innerlijke stroom te komen en ze kon er ook niet meer voor een langere periode in blijven. Toen ze voor de eerste keer haar heup brak bleef er een angstig gevoel bij haar zitten waardoor haar aandacht alleen nog maar naar haar aardse stuk ging.
Ik ben blij dat ze bij de heropening van haar geliefde landhuis Oasis op 4 juni 2006 kon zijn. Maar het was wel duidelijk dat haar taak om anderen voedsel te geven voltooid was. Zij had blijkbaar nog een andere opgave te vervullen en plichtsgetrouw als zij was deed ze dat ook.

Na de tweede heupbreuk, die eveneens uitzonderlijk snel genas, was het ook voor haar duidelijk dat ze niet meer alleen kon wonen. Het Leendert Meeshuis in Bilthoven werd haar wachtkamer, zo noemden wij het bejaardenhuis lachend. Ze was niet erg blij met de keuze die de hemel voor haar gemaakt had maar legde zich er bij neer. Niets doen en dat alles voor haar gedaan werd was een bijzonder moeilijke les voor Mellie. In het begin hadden wij nog een tijdlang onze verbinding waarin wij konden uitwisselen en masseerde ik haar rug, zoals ik dat al vele jaren deed. Maar dit werd alsmaar korter en haar geheugen werd steeds slechter. Ze was op een gegeven moment meer in andere velden die blijkbaar nog opgeruimd moesten worden. Ik had wel begrip maar er ook veel moeite mee om haar zo te zien. Innerlijk zwaaiden wij alleen nog maar naar elkaar en de laatste keer dat wij elkaar zagen liet ik haar weten dat dit ook de laatste keer was.

Toen ik zondag naar haar toe reed zag ik vanuit de verte al een grote brede lichtkring om het huis staan. Ik mocht er nog even bij komen. Ze was al opgehouden met ademhalen en werd feestelijk ontvangen. Ik legde een beetje gedroogde lavendel onder haar bed en wenste haar een goede reis. En weg was ze ongelofelijk hoe snel dat ging; het was haar gelukt, alles was klaar.

In al die jaren heb ik vaak afscheid van haar genomen. Elke winter verloor zij een stukje meer van haar kracht en zodra de lente kwam was ze blij dat ze het stuk dat overgebleven was weer kon ontvouwen. Maar dit afscheid viel mij bijzonder moeilijk.
Het was haar wens om haar overgang als een bevrijding te vieren. Ze verheugde zich al op haar nieuwe reis en als wij de laatste tijd überhaupt nog iets aan het praten waren dan ging het alsmaar over hetzelfde: wanneer ze eindelijk kon gaan, wanneer ze uit de wachtkamer kon komen en in haar trein kon stappen, wanneer ze bevrijd, verlost zou worden uit de stof. Maar daar had ik geen antwoord op.

Mellie was een bijzonder mens, in elke opzicht. Ik heb veel van haar kunnen leren en wij hebben veel gelachen, ook gehuild. Zij bezat ontzettend veel kracht waaraan ik mij mocht polijsten en daarvoor ben ik haar erg dankbaar. Haar taak om kennis over te dragen heeft ze beslist vervuld. Ze heeft veel boeken geschreven over bijvoorbeeld: Astrologie, Kruidenlexicon (1 Miljoen keer verkocht), Stenen, Sprookje, het Levensritme, het Christendom en de Liefde. Mellie vulde meer dan 60 jaargangen van haar Kaarvlam die vroeger maandelijks verscheen. Ze heeft zo veel geschreven dat nog niet eens alles gepubliceerd is.
Een erg inspirerend mens dat ervoor ging, die haar taak op zich nam en alleen haar intuïtie vertrouwde. Ze heeft ons allen de voorbeeldige rol voorgeleefd dat leeftijd niet beperkend hoeft te zijn en ook niets over een mens zegt, alleen zijn werken. Toen ze Oasis kocht was ze over de 70 jaar en verzorgde daar weekeind conferenties. Met 95 jaar werd ze altijd kwaad over de oudjes (zeker 20 jaar jonger dan ze zelf) die in het revalideercentrum alleen maar TV zaten te kijken en niets meer deden, terwijl zij nog dagelijks haar wandeling maakte.

Wat voor de rups het einde der wereld is, noemt de meester een vlinder.  (R.Bach)

Ze woont in mijn hart en wij blijven verbonden.

  Klik hier voor je persoonlijke geboortehoroscoop

10 thoughts on “Mijn vriendin Mellie

  1. .. oh mooi ; zal het later eens gaan lezen ; ken haar van de boeken en heb ook wel lezingen ,, toespraken van haar bezocht in de jaren ’70 van de vorige eeuw ; was ( natuurlijk ) abonnee op ‘ de kaarsvlam ‘ ; ja : bijzonder mens met een eigen kijk op het leven .. ; het leven nù is zo veranderd .. ; ik ben nu 75 geworden .. : alles wordt minder .. ; waar ik het meest naar verlang zijn mijn overleden poezen : die mis ik zo ontzettend ….

  2. Sterren mensen kruiden is ook een boek wat ik heb en het Lexicon der kruiden en de wijsheid van het sprookje en zo zijn er veel meer boeken van Mellie Uyldert geschreven. Heel mystiek en weet de persoonlijke mens te bereiken door hun in hun natuur neer te zetten wat overeenkomt met hun temperament.
    Dus mensen die uit hun natuur zijn gezet komen weer in natuur en in contact met zich zelf, als zij leven naar hun natuur. Mellie Uyldert was de natuur. Was heel consequent en zei dat bij medische astrologie je ook arts moest zijn alvorens uitspraak te doen over diens medische toestand, en eventueel beloop van een ziektetoestand om van hier uit medicijnen voor te schrijven. Het was iemand met woord en daad en die er ook naar leeft en het zelf praktiseert en niet alleen iets zegt maar zelf ook iets doet. Niet klakkeloos iets aannemen maar ja, wat doe je als je geen ervaring hebt, dan heb je een eerlijk boegbeeld nodig die het weet en die ons is voorgegaan in hun ervaring en die niets te verbergen heeft hier over.
    Leuk met die theepot ….

  3. .. ah .. ; lees dit en dringt even later tot me door – pas – dat ìk dat heb geschreven ; dacht al : ‘herkenbaar’.. ; ben sinds januari 17-de alweer 78 geworden ; sinds begin jaren ’70 geen vlees (of vis) in de voeding meer ; op den duur een ander fijner lichaam gekregen ; merk ook dat ik dichter bij mijn levens-kern aan het komen ben ; omgekeerde proces t.o.v. het geboren worden ; wil in een volgend leven met poezen gaan werken …

  4. Vele jaren heb ik persoonlijk kontakt met Mellie gehad. In 1977 ontdekte ik haar astrologieboeken in een gereformeerde boekwinkel in mijn geboortedorp. Hoe kon dat vraag ik me nu af? Van de uitgever kreeg ik haar adres, zocht kontakt met haar, Mellie
    maakte mijn horoscoop en gaf uitleg. Zo ontstond ons persoonlijk kontakt.
    Ik correspondeerde met haar. Mellie schreef altijd terug. Haar brieven heb ik nog.
    Voor mij ontroerend om ze af en toe te herlezen. Wat een schat van een vrouw was zij.
    Nog altijd is ze in mijn gedachten, ben ik met haar bezig.

  5. Mijn eerste stap in de natuurgeneeskunde was het genezen van de chronische amandel ontsteking van mijn 4-jarige dochtertje. Doordat ik haar voedsel heb gewijzigd volgens een boek van Mellie en niet van plan was om de amandelen operatief te laten weghalen zoals in die tijd gebruikelijk was, die waren er niet voor niets dacht ik. Toen ik in Amsterdam woonde ging ik vaak naar de lezingen astrologie van Mellie op de Prins Hendrik kade, want ik woonde kortbij, aan de Kromme Waal. Ik heb mijn diploma natuurgeneeskundig gezondheids-therapeute in 2009 gehaald, aan de Europese Academie.be. De directeur Jan Dries was ook bevriend met Mellie.

Laat een reactie achter op Heidrun Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *