Lichamelijk was er helemaal geen noodzaak om in 2005 naar de Maori Healers te gaan en toch voelde ik mij er ontzettend toe aangetrokken, ja zelfs geroepen en ik maakte een afspraak. Toen ik op die dag voor deze buitengewoon brede mannen stond vroeg ik me toch eventjes af of dit wel het juiste pad voor mij was. Op de een of andere manier deden zij mij aan Hawaï denken, terwijl ik daar nog nooit was geweest.
Eigenlijk wist ik helemaal niets van hen, behalve dan dat ze Maori waren en uit Nieuw-Zeeland kwamen. Een groep van zes of zeven mensen zat bijeen, iemand speelde op de gitaar en mij werd een papier in de hand gedrukt. Zo werd ik uitgenodigd om mee te zingen of mee te bidden. Maar ja, als ik de woorden in Maori gelezen had, waren zij al lang bij de volgende regel. En zo neuriede ik dan alleen maar met de heel mooi klinkende melodie van het lied ‘Tai Aroha’ mee. Dat zou men met ‘de goddelijke levensstroom’ of ‘het water uit de oerbron’ kunnen vertalen.
Toen mocht ik op de behandeltafel. Ik was iets zenuwachtig maar na een korte check vond ik dat het wel goed zat met mijn healer. Tenslotte was ik op zo’n wonderbaarlijke manier hiernaar toe geleid dat ik mijn weerstand los kon laten en ik sloot mijn ogen. Ik vertrouwde het en liet gewoon alles gebeuren.
Gevoelsmatig heeft hij eeuwig zijn warme en zachte handen tussen mijn schouderbladeren gelegd waardoor ik erg goed kon ontspannen. Dat er nog andere mensen in die ruimte waren registreerde ik helemaal niet meer. Beelden, kleuren en scènes gingen door mijn heen en alles kreeg daarbij zijn eigenlijke bestemming. Op een gegeven moment zong hij voor mij. Dat vond ik schitterend en het bracht ontzettend oude herinneringen in mij omhoog. Af en toe dook ik weer met mijn bewustzijn in het hier en nu op om vervolgens een andere richting in te kunnen slaan.
In de wachtkamer had iemand verteld dat het soms pijn deed en ik kon bij die gedachte alleen maar glimlachen. Deze manier van healing was alles behalve pijn lijden. Op mijn rug werd hier en daar wat druk uitgeoefend wat een heerlijke verlichting bracht. En daarna ging hij met mijn voetzolen verder. Ook hier werd overall even druk uitgeoefend en ik dacht nog dat hij beslist aan het kijken was of mijn energie goed stroomde. Eindelijk een manier van healing die ook als een soort onderhoud gezien kon worden en dat sprak mij wel aan.
Toen drukte hij op een klein plekje op mijn voet en dat deed verschrikkelijk pijn. Eerst wilde ik dit niet aanvaarden. Het was toch allemaal zo mooi geweest, waarom moest dit nu ?
Na een poosje extreme pijn lijden vond ik het welletjes. Rustig ademhalen hielp niet meer en ik probeerde mijn voet weg te trekken. Maar hij was sterker en hield hem stevig vast, zijn druk bleef en ik wilde alleen nog maar weg. De pijn was niet meer uit te houden en mijn tranen liepen naar beneden. Er kwam nog iemand bij die troostend zijn hand op mijn schouder legde en zei dat ik er bijna was. Bijna, dat woord hielp wel even verder.
Goed dan, ik probeerde het nog langer vol te houden en zei alsmaar weer tegen mijzelf dat ik van mijzelf houd en mijzelf vergeef. Geen idee waarvoor maar het was mij duidelijk dat ik midden in een blokkade zat die ergens vandaan moest komen. Liefde en vergeving zijn de enige manier om doorheen te komen. En ik wilde er nu doorheen.
Ik kwam op een ander trillingsveld en ging naar buiten kijken. Daar stonden twee leibomen met hun aaneengebonden takken. Wat een verschrikkelijk pijnlijk beeld was dat toch, volledig onnatuurlijk. Men moet geen takken vastbinden en daarmee hun groeirichting bepalen. De natuur weet toch zelf hoe het moet. Is dat zo ? Als nu iedere boom gewoon maar groeit waar moet dat dan naar toe. Wat heb ik überhaupt met die bomen te maken ?
En toen viel plotseling alles op zijn plaats. Het was precies wat ik met mijzelf aan het doen was, met alles wat ik vond dat ik moest leren. Op die manier had ik mijn richting bepaald en zette mij daardoor dus vast. Hoeveel onnatuurlijker wil je het nog hebben ? Mijn tranen golden niet langer meer het pijnpunt aan mijn voet maar mijzelf. Om dat wat ik mij zelf aandeed, om de keiharde manier waarop ik met mij zelf omging. Precies op het moment waarop ik besloot daarmee op te houden en mij toestemming gaf om helemaal mezelf te zijn, stopte de pijn aan mijn voet. Het was een onbeschrijfelijk verlichtend moment. Mijn ogen gleden verder weg de tuin in en ik ontdekte een reusachtige kastanjeboom die volledig vrij stond en schitterend groeide.
Zo was het leven dus gedacht, alles zat al in het zaad en het wil zich alleen maar ontvouwen. De omgeving bepaalde in hoeverre de boom dat kan, in hoeverre ik dat kan. Is het niet zo dat zich alles vanzelf wijst op het moment dat wij iets aan het doen zijn ? Pas dan zullen wij herkennen of het een echte kans van slagen heeft of niet.
Mijn healer en ik waren inmiddels telepathisch aan het uitwisselen. Ik wilde niets meer van deze pijnlijke blokkade in mij houden, alles moest er uit. Op dat moment drukte hij op een andere plek, hield mijn voet een beetje omhoog en alle energie die hieraan toe behoorde kon eruit vloeien. Hij bleef zolang op deze plek tot ik het gevoel had dat alles ook zeker weg was. Toen was ik klaar en wilde het liefst blijven liggen.
Na mijn persoonlijk verwerkingsproces voelde ik mij helderder en meer authentiek. Het was wel een bijzondere manier om mij naar een verstopte plek in mezelf te brengen om daar eindelijk op te ruimen. Deze weg kon ik zelf gewoon niet vinden maar ik had hem wel nodig; niet bewust aan het begin en ontzettend dankbaar aan het einde.
Na een poosje belden zij mij op en vroegen of ik met ze mee wilde werken. En ja, dat wilde ik graag. De hele tijd bewust in het telepathisch veld samenzijn is iets buitengewoon bijzonders. En al die verlichte mensen die weer van de behandeltafel afstappen voelen voor mij nog altijd als een eer aan. Er is zo veel wat ik in de tussentijd heb gezien en heb meegemaakt maar de ogen van één man zijn mij altijd bijgebleven.
Hij kwam met problemen bij zijn hart. Na een hoop tests in het ziekenhuis werd steeds maar niets gevonden maar de pijn bleef. De Maorihealer werkte op zijn ribben en hij was zo klaar. Ik moest komen vertalen en zou hem vragen of hij nu beter kon ademen en of de pijn er nog was. Ja, de pijn was helemaal weg en de ademhaling ging uitzonderlijk goed. Hij kon het amper geloven. De Maorihealer zij dat hij zo’n 10 jaar geleden een auto-ongeluk had gehad. Dit was de man volledig vergeten. Sinds die tijd was hij energetisch in die geknelde positie blijven hangen terwijl zijn lichaam genas. Dit veroorzaakte de pijn en ik zie nog die heldere, stralende ogen van blijdschap toe hij bedankte.
De oerspronkelijke Maori healers dragen hun manier van healing graag uit. Zij leven daar waar wij vergeten zijn ons op af te stemmen. Altijd aan de poort waar de energiestroom het lichaam of de aarde invloeit, daar is hoofdzakelijk hun werkveld.
